“Sekswerk een taboe? Ik leer je de mens erachter kennen”

Het verhaal van verslaggever Nicole Roelands

Seksueel geweld, drugsverslaving, misbruik in de danswereld: stuk voor stuk taboedoorbrekende onderwerpen waar Nicole Roelands de afgelopen jaren over heeft geschreven als regioverslaggever van BN DeStem. Nooit uit sensatiezucht, altijd met oog voor de mens. “Tijdens een interview leef ik me in als een kameleon.”

Als journalist richt Nicole Roelands (29) zich op het schrijven van mooie menselijke verhalen en streeft ze naar het doorbreken van taboes. Haar artikelen voor de Brabantse regionale krant BN DeStem zijn daar een voorbeeld van. Geen gemakkelijke onderwerpen, maar de moeite waard om verteld te worden en vaak met maatschappelijke impact in haar regio West-Brabant en daarbuiten. Met haar unieke en onthullende verhalen wil ze altijd dicht bij de lezers staan en de regionale journalistiek is daar bij uitstek geschikt voor, zo heeft ze ondervonden.

Bekijk de video van Nicole en lees hieronder over haar werk als journalist.

1. Welke taboedoorbrekende onderwerpen hebben indruk op jou gemaakt?
“Dat zijn er vele. Met Linda Akkermans en Sandra Bats, collega-journalisten van het Brabants Dagblad, heb ik een dossier gemaakt over seksueel geweld. Daar is een aantal zeer heftige verhalen uit voortgekomen. Ik ben in gesprek gegaan met ouders van aan drugs verslaafde kinderen, ook ouders van wie hun kind is overleden. Zij komen samen en hebben steun aan elkaar. Ik heb Kim Koumans geïnterviewd, de klokkenluider van misbruik in de danswereld. Ook heb ik geschreven over illegale prostitutie in West-Brabant, over sekszorg voor gehandicapten en over vergrijzing in de katholieke kerk. Dat laatste lijkt misschien niet in dit rijtje te passen, maar ik ben in contact gekomen met een jongeman, een dj, die een beetje van God los was en uiteindelijk weer op het rechte pad is gekomen door een opleiding tot diaken te gaan volgen. Dat leverde een mooi gesprek op.”

2. Zit er ook weleens een zeer controversieel onderwerp tussen?
“In de coronaperiode heb ik voor de krant interviews gemaakt met een aantal niet-gevaccineerden. Dat lag in die tijd erg gevoelig, een onderwerp waar mensen zelfs ruzie over kregen op verjaardagen. Niet iedereen was daarover te spreken, maar ik wilde ook deze groep op een gedegen manier aan het woord laten. Ik probeer altijd met de mens in gesprek te gaan.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding

3. Hoe kom je onderwerpen op het spoor?
“Veel komt uit mezelf en ontstaat door mijn eigen verwondering of de vragen die ik heb. Verder pak ik onderwerpen op die in onze redactievergaderingen op tafel komen. We zijn dan zelf benaderd door iemand die zijn verhaal wil doen of hebben iets zien voorbijkomen op social media. De klokkenluider in de danswereld kreeg ik in het oog via een bericht op LinkedIn.”

4. Schrikken die taboedoorbrekende onderwerpen jou niet af?
“Als ik ergens heen ga, bijvoorbeeld naar de bijeenkomst met ouders van drugsverslaafde kinderen, probeer ik me van tevoren een beeld te vormen van wat me te wachten staat en hoe ik me daar ga opstellen. Het is niet zo dat zoiets me afschrikt, wel merk ik dat het me raakt. Eenmaal terug van zo’n bijeenkomst of interview wil ik altijd met iemand praten, ook al is het maar eventjes thuis aan de keukentafel, om mijn ei kwijt te kunnen. Dergelijke heftige gesprekken kosten veel energie; de daaropvolgende uren zijn meestal niet mijn meest productieve. Ik moet het dan echt even laten bezinken voordat ik aan het schrijven kan beginnen.”

5. Zijn er verhalen waar je nog vaak aan terugdenkt?
“Ik denk nog geregeld terug aan bepaalde verhalen die ik heb gemaakt en bepaalde mensen die ik heb ontmoet. Soms houden we contact. Toen ik de ouders had geïnterviewd van wie hun zoon meerdere keren had geprobeerd zelfmoord te plegen, tipte iemand mij via social media over een therapie die misschien iets voor die zoon zou kunnen zijn. Ik heb dat doorgespeeld aan de ouders en kreeg een tijdje later bericht dat het beter ging met hun zoon. Zoiets doet wel wat met me. Ik blijf het bijzonder vinden dat mensen jou zo vertrouwen dat ze hun levensverhaal aan je vertellen. Dat gevoel creëren bij mensen, dat zij het fijn vinden om hun verhaal bij jou te doen, zie ik telkens weer als mijn uitdaging.”

6. Hoe pak je die uitdaging aan?
“Ik heb niet echt een stappenplan. Ik voel per keer de situatie aan en leef me dan in als een kameleon om me te kunnen verplaatsen in de mensen die ik spreek. Vroeger wilde ik een interview graag beginnen met een bijzondere vraag, een binnenkomer. In de loop van de tijd ben ik erachter gekomen dat je het juist zo eenvoudig mogelijk moet houden, voor jezelf en voor je gesprekspartner. Gewoon bij het begin beginnen, dat is voor de ander het makkelijkst praten.” 

Tekst gaat verder onder de afbeelding

7. Wat wil je bereiken met het werk dat je doet?
“Dat lezers zich bewust worden van andermans situatie en zich daardoor beter kunnen inleven in personen en situaties. Of er in hun eigen leven iets aan hebben. En over het algemeen doet het de geïnterviewden goed om zich te kunnen uiten. Hopelijk helpt dat ze weer een stapje verder in het proces dat ze doormaken.”

8. Moet je van nature nieuwsgierig zijn als journalist?
“Ja, dat was zelfs de trigger waardoor ik uiteindelijk in dit vak ben beland. Als kind stelde ik al veel vragen. Op de middelbare school zei iemand tegen mij: goh, jij bent zo nieuwsgierig, zou de journalistiek niks voor jou zijn? Dat heeft me aan het denken gezet. Ik ben naar de open dag van de opleiding Journalistiek in Tilburg gegaan en toen was ik verkocht.”

9. Viel je ook als een blok voor de regiojournalistiek?
“Ik heb het geluk gehad dat ik terecht ben gekomen bij de krant in het gebied waar ik vandaan kom, West-Brabant. Het is bijzonder om iets te kunnen betekenen voor je eigen regio. Je profiteert van voordelen, want je kent veel mensen en de lijntjes zijn kort. Je staat ook dichter bij je lezers.”

10. Kijk je ook wel verder dan je regio?
“Ik ben nu voor de periode van een half jaar aan de slag als verslaggever bij het AD in Rotterdam. Die tijdelijke overstap is ontstaan uit mijn behoefte aan een nieuwe uitdaging. Niet dat ik ontevreden was met mijn werk; meer om mijn horizon verder te verbreden. Mijn hoofdredacteur kwam met de suggestie om eens buiten de deur te gaan kijken, om daar te leren en die kennis mee terug te nemen naar BN DeStem. Ik profiteer van de grootte van DPG Media, waar zowel het AD als BN DeStem deel van uitmaakt. Het grootste mediabedrijf van Nederland, met heel veel mogelijkheden. Daardoor heb ik deze kans kunnen krijgen.”

11. Je blijft dus binnen de journalistiek.
“Wat ik zo leuk vind aan dit vak is dat geen dag hetzelfde is. De hele dag repeterend werk doen achter de computer zou niks voor mij zijn. Maar ’s ochtends op de redactie komen, op zoek gaan naar nieuws via de verschillende kanalen en vervolgens uit de ochtendvergadering komen met een mooi idee voor een verhaal, dat geeft altijd weer een goed gevoel. Soms zelfs een idee waarvan je van tevoren dacht: het is onbenullig. Maar het is je wél opgevallen, en uiteindelijk zijn het juist deze verhalen die vaak zeer goed worden gelezen. Want lezers blijken zich ook af te vragen hoe iets zit, of ze zijn er in het dagelijks leven zelf tegenaan gelopen. Dan geef je mensen dus echt antwoord op een vraag die speelt. Dat deel van het werk, ’s ochtends niet weten hoe je dag gaat verlopen en ’s avonds aan de keukentafel een interessant verhaal te vertellen hebben waar ook anderen iets aan kunnen hebben, dat vind ik zo bijzonder aan ons vak.”